Najczęściej zwężenie/niedrożność pozostają bezobjawowe. Jednak jeśli dojdzie do oderwania się fragmentów blaszki miażdżycowej lub skrzepliny może to prowadzić do poważnych konsekwencji: od przejściowych zaburzeń widzenia (amaurosis fugax), bólów i zawrotów głowy, omdleń, zaburzeń świadomości i utrat przytomności, do przemijających objawów niedokrwienia mózgu (TIA) i wreszcie do najcięższego powikłania tj. udaru niedokrwiennego mogącego prowadzić do bezpośredniego zgonu lub różnego rodzaju porażeń i niedowładów oraz zaburzeń mowy tzw. afazji. Zwężenie lub niedrożność tętnicy szyjnej wywołuje zaburzenia czucia i ruchu po stronie przeciwnej czyli jeżeli objawowe zwężenie tętnicy szyjnej jest po stronie lewej to niedowład będzie prawostronny!!!
Badanie przedmiotowe w przypadku zwężenia tętnicy czaszkowej nie ma znaczenia praktycznego. Ponieważ zmiany zlokalizowane są w odcinku pozaczaszkowym, badaniem z wyboru jest badanie ultrasonograficzne, dzięki któremu możemy zobaczyć morfologię blaszki miażdżycowej, stopień zwężenia oraz zaburzenia przepływu krwi. W razie wątpliwości diagnostykę można poszerzyć o inne badanie obrazowe: tomografię komputerową, rezonans magnetyczny lub angiografię.
Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest objawowe lub bezobjawowe zwężenie powyżej 70%. Nie jest wskazaniem do leczenia operacyjnego niedrożność tętnicy szyjnej. Dysponujemy dwiema metodami operacyjnymi: klasyczną i wewnątrznaczyniową z implantacją stentu
Wybór terminu operacji zależy od stanu ogólnego oraz rozległości ogniska udarowego. W przypadku dobrego stanu ogólnego i niewielkich zmian niedokrwiennych w mózgu staramy się przeprowadzić operację udrożnienia tętnicy szyjnej jak najwcześniej tj. kilka dni po udarze. Wystąpienie rozległego ogniska udarowego w mózgu powoduje odroczenie leczenia operacyjnego o kilka tygodni, ze względu na ryzyko wtórnego ukrwotocznienia ogniska. Należy pamiętać, że przeprowadzenie operacji ma jedynie zapobiec kolejnym udarom, a nie wyleczyć z niedowładów, porażeń czy afazji.
Istnieją obecnie dwie metody leczenia operacyjnego tętniaka aorty brzusznej, metoda klasyczna i wewnątrznaczyniowa. Jednak w przypadku tętniaka obejmującego tętnice trzewne leczeniem z wyboru jest implantacja stentgraftu.
Metoda klasyczna polega na usunięciu blaszek miażdżycowych (endarterektomia)z tętnicy szyjnej. Operację wykonuje się najczęściej w znieczuleniu regionalnym, aby zachować kontakt z pacjentem. Cięcie wykonuje się na przednio-bocznej powierzchni szyi. Ważnym etapem operacji jest zamknięcie tętnicy szyjnej przez nacięciem tętnicy i ocena tolerancji niedokrwienia mózgu przez rozmowę z operowanym pacjentem. W przypadku braku objawów neurologicznych wykonuje się endarterektomię, natomiast gdy chory nie toleruje zamknięcia tętnicy zakłada się shunt-rodzaj rurki którą umieszczamy powyżej i poniżej miejsca nacięcia tętnicy celem utrzymania dostatecznego krążenia i dopiero wówczas przeprowadza się endarterektomię. Naciętą tętnicę zamyka się szwem niewchłanialnym bezpośrednio lub z zastosowaniem łatki z żyły pacjenta lub sztucznego materiału (Goretex). Podczas operacji pozostawia się w okolicy operowanej tętnicy dren. Dobę pooperacyjną pacjent spędza w sali z monitoringiem funkcji życiowych.
Metoda wewnątrznaczyniowa polega na implantacji w miejscu zwężenia stentu utrzymującego drożność tętnicy. Implantacja stentu przeprowadzana jest w znieczuleniu miejscowym z dostępu przez śluzę naczyniową o średnicy około 2mm wprowadzoną do tętnicy udowej. Zabieg przeprowadzany jest w asyście lekarza anestezjologa. Przed wszczepieniem stentu wprowadza się powyżej zwężenia neuroprotekcję-rodzaj koszyczka wyłapującego ewentualny materiał zatorowy. Następnie wszczepia się odpowiednich rozmiarów stent.
Metoda klasyczna jest sprawdzoną, skuteczną metodą operacji zwężenia tętnic szyjnych, stosowaną u osób bez istotnych obciążeń chorobami współistniejącymi, w dobrym stanie ogólnym oraz u pacjentów za zmianami zakrzepowymi i tzw. niestabilną blaszką miażdżycową tj. grożącą uwolnieniem materiału zatorowego. Metoda wewnątrznaczyniowa jest metodą małoinwazyjną najczęściej stosowaną w przypadku osób starszych lub obciążonych chorobami współistniejącymi, dla których operacja klasyczna byłaby zbyt dużym obciążeniem.
Ostateczną decyzję co do rodzaju metody wybierają wspólnie lekarz z pacjentem po przedstawieniu wszystkich wad i zalet obu metod oraz wykonaniu koniecznych badań obrazowych i ewentualnie dodatkowych konsultacji (najczęściej kardiologicznej).
Zastosowanie fal radiowych do leczenia żylaków
Zastosowanie pary wodnej do leczenia żylaków
Zastosowanie lasera do leczenia żylaków
Zastosowanie środka obliteryzującego do leczenia żylaków
Usuwanie żylaków z mikronacięć
Klasyczna operacja żylaków